Συνδικαλισμός

Είναι πασιφανές ότι εδώ και καιρό ο συνδικαλισμός έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Έχει χάσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων και δεν μπορεί  να πείσει. Απόδειξη το γεγονός ότι στις προκηρυσσόμενες απεργίες το ποσοστό συμμετοχής είναι ελάχιστο στις δε κινητοποιήσεις -πορείες- συγκεντρώσεις κλπ ακόμα λιγότερο. Οι αιτίες πολλές. Ενδεικτικά αναφέρω ότι είχε καταντήσει εφαλτήριο για κατάκτηση θέσεων ακόμα και βουλευτικών ή υπουργικών. Οι λεγόμενοι εργατοπατέρες είναι στην πλειοψηφία τους άτομα τα οποία δούλεψαν ελάχιστα ως καθόλου. Συνεργαζόμενοι με διάφορα κόμματα είχαν μια άλλη ποιότητα υπαλληλικής σχέσης  και εξέλιξης. Συμβιβασμένοι και  διαπλεκόμενοι  τις περισσότερες φορές με την εκάστοτε εξουσία. Αλλά πως μπορούσε να γίνει αλλιώτικα όταν κανείς δεν μπορεί να είναι υπηρέτης δύο αφεντάδων συγχρόνως. Πρέπει λοιπόν να επιλέξει  η υπηρέτης της διοίκησης (εργοδότης)  ή υπηρέτης των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος.

Οι εποχές έχουν αλλάξει. Το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να αναλάβει δράση και να είναι πρωτοπόρο στα δρώμενα. Να θέσει στόχους λογικούς και ανθρώπινους και να αγωνιστεί να τους κατακτήσει. Μέσα από το διάλογο, τους αγώνες και τις συγκρούσεις όπου και όταν χρειάζεται. Να πείσει ότι έχει λόγο ύπαρξης. Η τωρινή συνδικαλιστική ηγεσία οφείλει  στην πλειοψηφία της ,να παραιτηθεί σε ένδειξη ενός στοιχειώδους σεβασμού στα άτομα τα οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Η συνδικαλιστική ηγεσία απέτυχε. Και απέτυχε παταγωδώς. Δεν τρέφω ελπίδα ότι θα το πράξει, έτσι και αλλιώς έχει αποδείξει τον καιροσκοπισμό και τον ωφελισμό της. Όμως μπορούν οι εργαζόμενοι να την πετάξουν από μια θέση που κυριολεκτικά δεν την αξίζει. Σε όλα τα κρίσιμα θέματα ήταν θεατής. Μια πουλημένη ηγεσία που δεν επιτέλεσε το έργο της . Που ήταν η προστασία των εργαζομένων; η αλληλουποστήριξη των κλάδων ; η παρέμβαση της στα τεκτενόμενα;  Ήταν και είναι εντελώς ανύπαρκτη, χαράσσοντας  απλά και μόνο προσωπικές στρατηγικές .

Η μεγαλύτερη απόδειξη για την αποτυχία του είναι το γεγονός ότι σε μια Ελλάδα που οι εργαζόμενοι βάλλονται από παντού, με 2 εκατομμύρια ανέργους ,με υποαπασχόληση, με τους νέους χωρίς στήριγμα ,έχει επιτρέψει ,με την αφάνεια του ,να χαθεί το χαμόγελο των Ελλήνων ,να κυριαρχήσει η απογοήτευση , να πιστέψουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει, να δεχτούμε μοιρολατρικά το τέλος μας. Να παραιτηθούμε! !! Το αγωνιστικό φρόνημα είναι μηδαμινό και για αυτό φταίνε  κυρίως οι συνδικαλιστές

ΟΙ ριζοσπαστικές αλλαγές  να ξεκινήσουν εδώ και τώρα από το ίδιο το κίνημα και να είναι:

1.       Η εκλογή εκπροσώπων  να έχει χρονικό ορίζοντα.  Πχ. 10 χρόνια το ανώτερο.

2.       Να υπάρχει το ασυμβίβαστο μεταξύ θέσεων στελέχους διοίκησης και συνδικαλιστή.

3.       Το κίνημα να γίνει ανεξάρτητο και αδέσμευτο και να μην έχουν οι παρατάξεις κομματικό έρεισμα.

Εξηγώ: Όταν κάποιος είναι πολλά χρόνια εκλεγμένος συνήθως χάνει το μέτρο και θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο των άλλων.

Δεν είναι δυνατόν ανθρώπινα να μην δείξει συμπάθεια και όταν κατέχει δύναμη με δύο θέσεις ,στελέχους και συνδικαλιστή μάλλον θα τη  χρησιμοποιήσει.

Όταν εκλέγεται και στηρίζεται από κάποιο κόμμα θα πρέπει και να λογοδοτήσει άρα δεν είναι ανεξάρτητος.

                 ΟΑΕΔ-  Δημόσιο    -   εξέλιξη – αξιολόγηση

Από το 2012 και μετά οι υπάλληλοι έχουν  τοποθετηθεί σε κάποιο βαθμό και μισθολογικό κλιμάκιο . Προσπερνώντας το γεγονός ότι είναι εντελώς άδικο και αντιδημοκρατικό , όποιος πρόλαβε πήρε , θεωρώ  αδιανόητο ένας υπάλληλος να μην εξελίσσεται ,να μην έχει δηλαδή κανένα άλλο κίνητρο εκτός από το φιλότιμο του.

Προτείνω λοιπόν το συνδικαλιστικό κίνημα να αλλάξει ρότα και να υποστηρίξει το δίκαιο το ρεαλιστικό και το ανθρώπινο.

1.          Αξιολόγηση όλων των υπαλλήλων .

Το σύνταγμα επιβάλει την ισότητα. Ισότητα όμως δεν σημαίνει ομοιότητα. Δεν μπορεί ο αδιάφορος ,ο τεμπέλης, ο κοπανατζής ,ο ανεύθυνος να είναι και να αμείβεται το ίδιο με τον υπεύθυνο ,τον εργατικό , τον εξυπηρετικό γιατί τότε δεν μιλάμε για δικαιοσύνη και δημοκρατία αλλά για φασισμό. Νομίζω ότι όλοι οφείλουμε να σεβόμαστε την εργασία μας  ,δεν μας έχει ο λαός χρεωμένους.

          2.Εκπαίδευση προσωπικού. 

  Η γνώση και η τεχνολογία τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα  ,η διοίκηση λοιπόν είναι υποχρεωμένη να εκπαιδεύει το προσωπικό και οι Υπάλληλοι επιβάλλεται να δέχονται και να συμμετέχουν στην εκπαίδευση -επιμόρφωση.

           3.Κωδικοποίηση των νόμων εγκυκλίων και σαφήνεια στην έκδοσή τους.:

Για τον ΟΑΕΔ κωδικοποίηση των παροχών. Οι υπάλληλοι που αναλαμβάνουν πολλές υποθέσεις και εργάζονται σκληρότερα από τους άλλους , κινδυνεύουν να κάνουν λάθος. Άρα είναι πιο ευάλωτοι στο Ν.4093/12 που μπορεί ακόμα και να θέσει έναν Υπάλληλο σε αργία αν το λάθος του θεωρηθεί πειθαρχικό παράπτωμα. Όχι ποινικοποίηση του λάθους.

         4.Εξορθολογισμός και σωστή κατανομή προσωπικού.

Για δημόσιες υπηρεσίες της ίδιας πόλης να μπορεί και να επιτρέπετε  το προσωπικό να μετακινείται σε Υπηρεσίες που έχουν ανάγκη. 

4.      5 Πραγματοποίηση ελέγχων.

Ο ΟΑΕΔ να πραγματοποιεί ελέγχους για τα επιδόματα-βοηθήματα που χορηγεί ,πάνω δε στην απόφαση να αναγράφεται ,ώστε , να γνωρίζει ο δικαιούχος ότι επιβάλλεται να γίνεται έλεγχος στην επιχείρηση που εργαζόταν ή όπου αλλού χρειαστεί.  Τα ο ίδιο να ισχύει και για τους άλλους φορείς του δημοσίου.

5.        6    Δικαιολογητικά.

Όποιος χρησιμοποίησε πλαστά δικαιολογητικά πτυχία –μεταπτυχιακά  ξένων γλωσσών κλπ  να απολύεται. Γιατί  προέβη  σε απάτη σε βάρος  του Δημοσίου και με ανέντιμο τρόπο προσπέρασε αξιότερους συναδέλφους.

6.          7. Η εξέλιξη μισθολογική –βαθμολογική .

Να λαμβάνονται υπόψη όλα τα τυπικά προσόντα πτυχία κλπ να ελέγχεται όμως πότε τα πήρε ο υπάλληλος και αν δικαιολογείται εκείνη την χρονική στιγμή να σπούδαζε. πχ Εργαζόταν στο  Αγρίνιο και την ίδια χρονική στιγμή έκανε μεταπτυχιακό στη Βουλγαρία!!!                    Φυσικά το σπουδαιότερο πρέπει να είναι ο Υπηρεσιακός φάκελος του Υπαλλήλου. Αν έχει παρουσιάσει έργο στην διάρκεια του μέχρι τότε εργασιακού βίου. Αν γνωρίζει το αντικείμενο, σε ποιες υποθέσεις έχει υπογράψει αν ανέλαβε ευθύνες. Γιατί καλά τα τυπικά προσόντα αλλά ένας άνθρωπος που μονίμως σπουδάζει και ποτέ δεν εργάζεται δεν δικαιούται θέση ευθύνης γιατί ποτέ δεν προσέφερε.

Εν κατακλείδι και συνοψίζοντας. Δεν εννοώ ότι ο συνδικαλιστής δεν μπορεί να έχει πολιτικές απόψεις και κρίση ,αλλά ότι όταν εκλέγεται εκπροσωπεί τους συναδέλφους του και για αυτούς είναι υποχρεωμένος να αγωνίζεται. Έτσι  λοιπόν αρμόζει το συνδικαλιστικό κίνημα να μην  συμφωνήσει  και ούτε ποτέ να συναινέσει σε απολύσεις, αντιθέτως  να αγωνιστεί για την εργασιακή ασφάλεια του Υπαλλήλου. Η αξιολόγηση να ζητηθεί από εμάς τους ίδιους γιατί  είναι θέμα δικαιοσύνης και δημοκρατίας . Το κίνημα όμως, καμία δήθεν αξιολόγηση δεν θα πρέπει να ανεχθεί  που θα μετατραπεί σε προθάλαμο απόλυσης. Για λόγους δε  αξιοκρατίας και εντιμότητας πρέπει να ελέγχονται όλα τα προσόντα τυπικά και ουσιαστικά. Γιατί  η κάθε είδους εύνοια σε ένα άτομο ή κατάσταση αδικεί αυτομάτως όλους τους άλλους. Τα ουσιαστικά προσόντα να ελέγχονται με έκθεση που θα πραγματοποιεί ο επικεφαλής κάθε φορά ,ο οποίος και  θα λογοδοτεί για τις επιλογές του, αν είναι λαθεμένες. Γνωρίζω ότι αρχικά θα υπάρξουν στρεβλώσεις, όμως για να αλλάξουν τα πράγματα θα πρέπει να δεχτούμε ότι υπάρχουν και άτομα με περισσότερα προσόντα από εμάς έστω και αν αυτό είναι δύσκολο ή  δεν μας συμφέρει.

Τα πράγματα θα αλλάξουν αν εμείς τα αλλάξουμε. Αξιοκρατία και διαφάνεια παντού όχι μόνο στα λόγια αλλά και  στην πράξη.

                                   Βαγγέλης Μοσχολούρης : συνδικαλιστής ΠΔ Πελ/νησου-πρωτοβουλία.